Nie widzi już ciekawego w pustce
Wyczarowuje swój ukochany wir
Wir przenosi ją do pozostałych
- Ej, patrzcie co znalazłam! - woła
Kładzie wszystkie złapane rzeczy na środek pokoju
- Ta pustka,  która niby jest niczym jest boska ^.^

Przegląda swoje nowo-stare rzeczy
- Ej, nie widział ktoś mojej skarpetki? - pyta się wszystkich
Widzi całujących się
Rzyga jak kot

wywraca oczami
- Wstydu nie macie!

Siedzi na tronie.
- Nudno... - myśli - może powinnam wrócić do szkoły.
- Księżniczce nie przystoi tak siedzieć - mówi Kaito.
- A ty skąd się tu wziąłeś?
- Hm... może przydałyby ci się lekcje etykiety. - powiedział Kaito totalnie ignorując pytanie Anabelli.
- Nie żartuj sobie! Etykieta jest strasznie nudna. Zresztą kiedyś się jej uczyłam...
- Tak? To pokaż to
Anabella miała na sobie cały czas długą suknię.
Wstała z tronu z gracją prawdziwej damy.
Przedramiona miała oparte o biodra, tak że jej dłonie splatały się ze sobą.
Głowa dumnie uniesiona do góry, wyprostowana, oczy lekko przymknięte.
- Proszę wybaczyć, ale nie mam teraz na to czasu.
Nie ruszyła się nawet o centymetr.
- Naturalnie, pani. - Kaito pokłonił się.
Po chwili wyszła z sali tronowej.
Na korytarzu spotkała Mariette.
- Pani! Właśnie szukałam panią.
- Co się stało?
- Przybyła królowa.
- Królowa!?
- Chce przekazać koronę. Zastępowała pani matkę.
Anabella poszła za Mariettą do sali gościnnej.
Zobaczyła tam młodą kobietę, jej twarz zasłaniała chusta.
- Witaj Anabello. Nie będziemy się bawić w ceremonie, po prostu weź to:

Kobieta podała to Marietcie, a ta założyła Anabelli koronę.
Potem podała nie wiadomo skąd wziętemu Kaito kryształowe serce, który podał to od razu Anabelli.

- To są symbole władzy w tym królestwie.
Kobieta po chwili zniknęła.
Anabella wróciła do sali tronowej.
Potem jednak stwierdziła, że pójdzie do biblioteki.