Kiyoshi wróciła do domu przygnębiona bardziej niż zwykle. Zrzuciła z głowy swą różową kokardę, następnie przebrała się w równie różową piżamę. Westchnęła.
Czy... kiedykolwiek będę mogła być sobą?
Zeszła na dół, zjadła kolację radośnie śmiejąc się z rodzicami mówiącymi do niej jak do idiotki.
Jaka właściwie jestem...?
Wróciła na górę, wzięła z półki jedną z książek, usiadła na fotelu i zaczęła wertować księgę. Lubiła czytać.

Obudziła się rano z książką na kolanach. Znowu zasnęła?! Spojrzała na budzik. Była już 7:30. Gwałtownie poderwała się, książka z łoskotem upadła na podłogę. Wtedy zauważyła, że na fotelu coś leżało...

-Ech? A to co?-Spojrzała na jajko i podniosła je. Ładne było. Kolorowe takie. Ciepłe nawet. Huh.
Zaczęła mocować się z jajkiem, próbując je otworzyć. Nie udało jej się jednak. Potrząsnęła nim lekko. Chyba jednak nie było czekoladowe.
Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że na macanie dziwnego jajka zmarnowała prawie 5 minut. Szybko owinęła je szalem i schowała do torby, spakowała się, ubrała, umyła i pobiegła na dół. Wzięła tosta z Nutellą i wybiegła z domu. Czekał już na nią samochód taty, z którym od kilku lat nie mieszkała.

Gdy dojechali na miejsce, była 8:15. Dziewczyna westchnęła i wybiegła z samochodu, machając tacie na pożegnanie. Wbiegła do klasy, nauczyciel udawał że nie widzi jej spóźnienia. Poprawiła swoją różową spódniczkę, otworzyła różowy plecak, wyjęła książki i różowy piórnik i zaczęła pisać różowym długopisem. Tak. Kiyoshi umierała od tony różu. Na każdej przerwie zaglądała jednak do swojej torby, sprawdzając jak ma się jajko. Nie widziała żadnych zmian. W pewnym momencie jednak, poczuła że coś w plecaku drży. Brakowało 10 minut do końca lekcji. Siedziała więc jak na szpilkach aż do przerwy. Równo z dzwonkiem porwała z torby jajko i wybiegła do łazienki. Coś się działo. Czuła, jak pęka w jej dłoniach. Szybko podniosła je do oczu i przyjrzała się... z jajka zaczęła wychodzić malutka istota.
(strój taki piżamkowy)
Patrzyła na nią przerażona. Postać natomiast przeciągnęła się, ziewnęła i spojrzała na nią.
-Dzień dobry...- Ziewnęła ponownie.
-U-Um... czym ty jesteś?
-Eeeh? Nie znasz mnie? - Istotka popatrzyła na nią zaspanym wzrokiem. - Jestem Yume, twoja Shugo Chara...
-Nie wiem, co to są Shugo Chary, nie żeby coś. - Dźgnęła Yume palcem, by ją trochę rozbudzić.
-To twoje ukryte ja... prawdziwe... prawdziwa ty... - Wymruczała istotka.
Wtem zadźwięczał dzwonek. Kiyoshi poszła więc do klasy, dzierżąca poduszkę Yume poleciała za nią. Po chwili Shugo Chara zasnęła na ławce... tuż obok głowy Kiyoshi, której pierwszy raz zdarzyło się spać na lekcjach. Nikt nie zauważył, że jej różowa kokarda we włosach zmieniła się w głowę lisa...

Gdy lekcje się skończyły, dziewczyna spakowała się i wyszła ze szkoły. Yume spała na jej głowie. Kiyoshi wsiadła do samochodu jej mamy. Miała jechać na kolejne sesje zdjęciowe... w tym momencie jej kokarda znowu zmieniła się. Usłyszała tylko cichutkie "Zmiana charakteru!" wymruczane przez Charę.
-Mamo... - Zaczęła Kiyoshi - Nie chce dzisiaj nigdzie jechać... chce mi się spać.
-Jak to nie chce ci się jechać? Może jesteś chora? Masz gorączkę? Wymiotujesz? Wezwać lekarza?!
-Nie, po prostu mam już dosyć sesji zdjęciowych... nie mogę mieć jeden dzień spokoju?! - Zdenerwowała się dziewczyna, żałując w duchu tego, co powiedziała.
-Och. - Stwierdziła inteligentnie mama - Dobrze, pączusiu. Jedziemy do domku. Rozbije te sesje na inne dni. Okej?
Kiyoshi odetchnęła z ulgą. A jednak zadziałało... niesamowite. Po chwili usiadła już na łóżku w swoim pokoju.
-Co to było...? - Zapytała samą siebie.
-Moja zmiana charakteru~! - Uśmiechnęła się Yume i przeciągnęła się. - Mogę ci pomóc pokazywać twój prawdziwy charakter!
-Zmiana charakteru? Mój charakter jest dobry...
-Ale nie jest prawdziwy. Uwierz we mnie, a wszystko będzie dobrze. Będziesz sobą. Prawdziwą sobą.
I tak oto zaczęła się historia Kiyoshi, która pierwszy raz w życiu sprzeciwiła się rodzicom...