To ja Olką ;p

Rozdział 1

  Gorący lipiec powoli ustępował chłodnemu sierpniowi. Zielone liście zaczynały blaknąć, by za dwa miesiące przybrać kolory jesieni. W nocy padały deszcze wraz z burzami, a w dzień słońce suszyło trawniki i chodniki. Wiatr sprzeczał się z ciepłem i wiał raz delikatnie niosąc schłodzenie spoconym ludziom, a raz zmuszał drzewa do ukłonów i wymagał siedzenia w domach i mieszkaniach.
  Ci, którzy zdążyli wyjechać na wakacje w lipcu, cieszyli się, że podczas zmiennego sierpnia mogą siedzieć cały dzień w znajomych kątach – mieszkaniach, domach i w pracy, a nie gnieździć się całą rodziną w ciasnych domkach letniskowych. Do tych szczęśliwców zaliczała się też rodzina Kowalczyków, którzy nad morzem gościli w dwóch najbardziej gorących tygodnia lipca. Teraz w ich głowach przede wszystkim gościło liceum, do którego Lena miała iść po wakacjach.
- Ciągle nie mogę uwierzyć, że dostałyście się do najlepszego liceum mieście – po raz kolejny westchnął Hubert. Rozmawiali w konferencji na skypie, a chłopcy ponownie przeżywali sukces dziewczyn, które od września będą chodzić do najlepszej szkoły w ich mieście.
- Taa… mi też wydaje się to dziwne – odparła Lena bawiąc się włosami.
- To się nie dziw, tylko ciesz – opowiedział wesoło Piotrek, mrugając do niej – Jak ja bym chciał tam z wami chodzić, ale ciągle jestem na liście rezerwowych. Wątpię, żeby udało mi się tam uczyć, bo chyba nikt nie rezygnuje ze szkoły w sierpniu, tym bardziej z takiej szkoły.
- Nie martw się, będziemy spotykać się po lekcjach -  pocieszała chłopaka Anka – Wszyscy będziemy się spotykać w wolnym czasie.
  Uśmiechnęli się i w tej samej chwili ktoś zadzwonił do drzwi mieszkania Leny. Usłyszała, jak jej mama z kuchni idzie do przedpokoju i otwiera drzwi, a potem rozmawia z przybyłą. Po głośnie poznała, że to kobieta.
- Ciekawe, kogo tu przyniosło – mruknęła do mikrofonu.
- Właśnie… przecież jest sobota. Raczej nikt ot tak nie przychodzi do nikogo – odparł Hubert, a w jego głosie można było wyczuć nutkę ciekawości.
- LENA! – usłyszała wołanie mamy – Chodź tu do nas!
- Ciekawe o co chodzi? – westchnęła – Dobra, pogadamy później.
  Odłączyła się od konferencji i jednym ruchem ręki rozpuściła włosy. Przełączając się na Niedostępną na GG przeczesała szczotką to, co rosło jej na głowie i poszła do salonu.
  Przystanęła na progu pokoju i spojrzała na gościa, a raczej gości. To, na co najpierw zwróciła uwagę, była aura, która otaczała kobietę. Zamrugała kilka razy, ale nadal wydawało jej się, że nieznajoma promieniuje na złoto. Spróbowała zignorować to, co otaczało gościa i podeszła bliżej. Obok kobiety stała dziewczyna, która musiała być w wieku Leny. Kobieta wstała i uściskała jej dłoń.
- Witaj. Nazywam się Midori Miyamoto. Ty jesteś Lena Kowalczyk, prawda? – spytała, opadając na fotel – To moja córka, Yuki.
- Tak, miło mi – odpowiedziała z uśmiechem. Od razu poczuła sympatię do tej postaci – Cześć – zwróciła się do Yuki.
- Cześć – odpowiedziała promiennie dziewczyna, siadając obok matki.
- Proszę pani, czy może nam pani teraz powiedzieć jaki jest cel pani odwiedzin? – zapytał nerwowo ojciec Leny, gdy dziewczyna siadała na kanapie obok niego.
  Lena zaczęła dyskretnie przyglądać się kobiecie. Wyglądała na młodą, ale jej wyraz twarzy i oczu mówił, że wie o życiu wiele więcej, niż jej rówieśnicy. Włosy sięgały jej pasa i były w kolorze zboża. Jak do blond włosów pasowało, miała błękitne oczy. Ogólnie, miała bardzo piękną urodę. Dziewczyna z twarz przeszła na ubiór pani Midori. Gość ubrany był w elegancką białą bluzkę i bawełniane, czarne spodnie. Normalnie jak na galowo – wzdrygnęła się Lena.
  Yuki miała uroczą, słodką twarz. Radość wręcz od niej promieniała na kilka kilometrów. Brązowo-rude włosy zwijały się w delikatne loki. Dziewczyna była ubrana w białą bluzkę z różowym napisem „I ♥ MANGA & ANIME” oraz różową spódniczkę.
- Pozwoli pan, że poczekam na pańską żonę, która właśnie idzie tu z herbatą – odparła pani Miyamoto.
  Po chwili do salonu weszła matka dziewczyny niosąc na tacy trzy filiżanki herbaty, dwie szklanki coli, cukierniczkę i talerzyk z cytryną. Lena wstała i pomogła mamie przestawić zawartość tacy. W końcu, gdy już wszyscy pili gorące lub gazowane napoje z dodatkiem cukru lub cytryny (w przypadku coli niczym) – kto co wolał, pani Miyamoto przeszła do sedna swoich odwiedzin.
- Wiem, że państwa reakcja może być różna. Prawdopodobnie mi nie uwierzycie – dziewczyna od razu zorientowała się, że kobieta przeszła do nich na „ty” – i możecie mnie wyzwać od wariatów i wysłać do diabła.
- Proszę nie grać w te gierki i powiedzieć, o co chodzi – powiedział trochę groźnie pan Kowalczyk, na co gość uśmiechnął się i spojrzał prosto w oczy dziewczyny.
- Leno – powiedziała spokojnie i łagodnie – jesteś aniołem.
  Lena zamieniła się w słup soli i myślała, że się przesłyszała. Spojrzała w oczy kobiety, i aż przeraziła ją ich głębia, ale zobaczyła tam, że kobieta mówi prawdę.
- Proszę pani, czy to możliwe? – spytała dziewczyna cicho nie tracąc kontaktu wzrokowego z rozmówczynią.
- Ależ oczywiście. Wierzysz mi, tak? – zapytała z uśmiechem kobieta.
- Tak – odszepnęła.
  Wiedziała, że to prawda. Nie tylko z powodu oczu, w które właśnie patrzyła. Czuła to i była pewna, że słowa pani Miyamoto są prawdziwe. Nie wiedziała, skąd ta pewność. Po prostu spadła z nieba, ot tak.
- Proszę przestać wygadywać te bzdury i opuścić mój dom! – z zamyślenia wyrwał Lenę ostry i groźny głos jej ojca – Jak pani śmie opowiadać takie brednie robiąc dziewczynie wodę z mózgu!
- Tato! – krzyknęła dziewczyna – Opanuj się! To wszystko prawda! Ja to czuję w krwi! – zawołała nie do końca świadomie.
- Ta kobieta nie ma żadnych dowodów na to, że anioły istnieją – powiedziała z fotela łagodniej jej mama.
- Chcecie dowodów – bardziej stwierdziła niż zapytała kobieta – Oto one.
  Wstała i zamknęła oczy, skupiając się na czymś. Lena nie spuszczała jej z oczu i aż krzyknęła, gdy na plecach kobiety urosły wielkie, białe skrzydła.
- Proszę pani, też tak mogę zrobić? – zapytała z zaciekawieniem.
- Nie i mów mi na „ty”, skarbie. Tam, gdzie będziesz musiała się udać, do nauczycieli zwracać się będziesz jak do kolegów. Oczywiście z pewnym szacunkiem.
- Gdzie się mam udać? – zapytała trochę skołowana Lena przyglądając się skrzydłom anioła.
- Do Akademii Aniołów. Tam nauczysz się o historii, zwyczajach i roli aniołów, a przede wszystkim, jak wykształcić skrzydła. Bo gdy anioł nie wykształci skrzydeł do osiemnastych urodzin – umiera.
  Lena otworzyła usta z przerażenia i zakryła je szybko dłonią. Midori schowała skrzyła i usiadła.
- To tylko tak okropnie brzmi, ale wszyscy przeżywają! – usłyszała wesoły, słodki głosik Yuki – Bardzo mało osób umiera. Mama mi opowiadała, że wykształcenie skrzydeł to prościzna, ale do tej pory nie chciała mnie tego nauczyć. Prawda, że skrzydła są takie kawaii? Nyan!
- Kochanie, to ja mówię, nie ty. Taka była umowa, że tu ze mną przyjdziesz. Ty milczysz, a ja wyjaśniam sprawę – odezwała się karcącym tonem Midori – Przepraszam za zachowanie mojej córki. Dzisiaj jest pierwszy raz na ziemi i strasznie się tym ekscytuje.
- Jesteś pierwszy raz na ziemi? – zapytała zdziwiona Lena podchodząc bliżej Yuki.
- Tak. Wiesz, ja urodziłam się w rodzinie aniołów. Niby Ci z ziemi powinni się gorzej czuć, bardziej wyodrębnieniu w Akademii, a tak naprawdę jest odwrotnie. Po prostu nas jest mniej – wzruszyła ramionami Yuki.
- YUKI! Co Ci mówiłam? – ponownie skarciła córkę Midori.
- Mamo, ale to Lena mnie pytała – powiedziała oskarżycielsko Yuki i strzeliła focha na mamę.
- Naprawdę, bardzo przepraszam za jej zachowanie. Te emocje… - odezwała się przepraszająco kobieta – Więc, czy zgodzą się państwo na to, by wasza córka uczyła się w Akademii Aniołów? Wszelkie koszty pokrywa szkoła. Znajduje się tam internat, ale uczeń może odwiedzać rodziców co tydzień w weekendy.
- Myślę, że nie mamy wyjścia – odezwała się mama Leny – No cóż, zgadzamy się.
- Dzięki mamo, dzięki tato – zawołała Lena i uściskała oboje rodziców – Kocham Was!
- No cóż, pewnie jesteś ciekawa szkoły? – zapytała z uśmiechem Midori.
- Ależ oczywiście! Kiedy będę mogła się do niej udać?
- Już teraz! Na taką wycieczkę zapoznawczą – odparła z uśmiechem kobieta – Przyszykuj się i wychodzimy.
- Radziłabym Ci się przebrać – odparła ponuro Yuki.
- YUKI! Kochanie, zachowuj się!
- Ja tylko stwierdzam fakty – odburknęła dziewczyna.
  Lena spojrzała na siebie. Ubrana była w biały podkoszulek i błękitne, bawełniane spodenki czyli w typowy strój po domu. Uśmiechnęła się i za chwilę zniknęła w swoim pokoju. Nim zamknęła drzwi usłyszała kolejne przeprosiny Midori za zachowanie córki.
  Kiedy stanęła za drzwiami, zaczęła się śmiać i płakać. Śmiała się i płakała ze szczęścia. Wciąż nie mogła uwierzyć, że to prawda. Kiedy w końcu się uspokoiła, wklepała kilka słów w komputer o tym, że będzie wieczorem i wysłała wiadomość na GG do swojej paczki, a potem przebrała się w sukienkę. Włosy związała w wysoki kok, poprawiła makijaż, włożyła telefon do torebki i była gotowa.
Sukienka:


- Już gotowa? – spytała Midori, gdy Lena stanęła w progu salonu.
- Tak, Midori – odpowiedziała dziewczyna z zakłopotaniem, gdyż zwróciła się do kobiety na „ty”.
- To, dobrze. Yuki, idziemy.
- Dobrze mamo – odburknęła trochę niegrzecznie dziewczyna.
- Kochanie! Zachowuj się! – po raz kolejny Midori zwróciła córce uwagę – Bardzo dziękuję państwu za gościnę i zrozumienie. Obiecuję, że Lena będzie się bardzo dobre czuła w akademii i dzisiaj odstawię ją bezpiecznie do domu.
- Ależ oczywiście. My tez pani dziękujemy – odpowiedziała mama Leny.
  Kiedy znalazły się na klatce, kobieta wyraźnie o czymś sobie przypomniała, bo odwróciła się w kierunku Leny, która szła za nią.
- Ważna sprawa – odparła Midori patrząc na dziewczynę – Nikomu ze świata ludzi nie wolno Ci mówić, kim jesteś. Z twojego liceum wypiszemy Cię w poniedziałek. Będziesz musiała znajomym walnąć jakąś bajeczkę o stypendium w szkole z internatem.
- Dobrze – szepnęła cicho Lena myśląc, jak tą wiadomość przyjmą Ania, Hubert i Piotrek.

  Kiedy dotarły na miejsce, czyli do starej szklarni na obrzeżach miasta, Midori wyglądała, jakby przed chwilą przebiegła maraton. Zmęczenie brało się jednak nie z powodu długiego marszu lecz ciągłego gadania Yuki, która musiała skomentować wszystko, co mijały, a ona tego nie znała. W czasie drogi poinformowała „nową” anielicę, że pochodzi z Japonii, a gdy miała sześć lat przeprowadziła się z rodzicami do Polski, ojczyzny jej ojca. Do tego wiedziała, że matka Yuki uczy w akademii wykształcania skrzydeł i różnych informacji o aniołach.
- To tutaj? – spytała zdziwiona Lena. Nie sądziła, by Akademia Aniołów znajdowała się w starej szklarni.
- Prawie – odparła krótko kobieta – Świat aniołów unosi się na chmurach i jest niewidoczny z ziemi. By uniknąć ujawnienia nie możemy ot tak z stamtąd zlatywać i wlatywać z powrotem. Dlatego powstały przejścia. Są w takich miejscach, gdzie nie można spotkać ludzi. Ta szklarnia to jedno z takich miejsc.
- Ludzie myślą, że może się w każdej chwili zawalić – prychnęła Yuki – oczywiście to tylko ściema.
- Jak to działa? – spytała Lena wskazując budynek – Są jakieś wrota? Portal? Stara szafa?
- I co jeszcze? – prychnęła Yuki – Lew i Biała Czarownica?
- Nic z tego – zaśmiała się kobieta otwierając szklane drzwi  - Ale zaraz się przekonasz.
  Gdy weszły do środka, Lena aż przystanęła. Szklarnia jak na szklarnię przystało, była pełna kwiatów. Nie rosły jednak w równych rządkach, tylko na niesymetrycznych klombach. Między nimi przechodziły ścieżki, przy których stały ławki.
- WOW – tylko to słowo była w stanie wymówić dziewczyna.
- No nie? – odparła wesoło Yuki – Kiedyś, jak miałam trzynaście lat wraz z koleżanką ty przyszłyśmy. Mama się nieźle wkurzyła na mnie. Nyan!
  Obydwie dziewczyny zachichotały, a Midori przewróciła oczami i poprowadziła je w głąb szklarni. W jej centralnej części wisiała huśtawka ogrodowa na kilka osób. Jej liny docierały do sufitu i nagle się urywały. Midori usiadła na niej, a Yuki zajęła miejsce obok.
- Siadaj – z uśmiechem rzekła kobieta – I mocno się trzymaj – dodała, gdy Lena usiadła między nimi.
  Dziewczyna mocno złapała się brzegów huśtawki i nagle poczuła, jak coś szarpnęło. Rozejrzała się i zobaczyła, że są wciągane w górę. Z przerażeniem patrzyła na szybę w suficie oddzielającą ich od świata. Szybko zamknęła oczy bojąc się zderzenia, lecz gdy powinny uderzyć, poczuła delikatne mrowienie na całym ciele, a potem zimne powietrze. Otworzyła oczy i zauważyła, że nie są już w szklarni tylko nad nią. Spojrzała w bok… i nikogo nie zobaczyła.
- Odlot nie? – usłyszała głos Yuki z lewej w momencie, gdy Lena chciała zacząć krzyczeć.
- Co się dzieje? – spytała wystraszona dziewczyna.
- Jesteśmy niewidzialne! Wiesz, żeby ludzie nas nie widzieli – odparła Yuki, chichocząc.
- Fajnie - powiedziała Lena cicho i zaczęła rozkoszować się lotem.
  Znów zamknęła oczy, ale tym razem bez strachu. Czuła delikatny wiatr, który unosił jej włosy do góry. Tak samo, jak było w windzie w kopalni soli w Wieliczce, gdy była na wycieczce z klasą. Wydawało jej się, że bez kurtki powinno być jej zimno, ale nic takiego nie czuła.
- Jesteśmy na miejscu – rzekła Midori, gdy się zatrzymały w ciepłym miejscu – Chodźmy, bo ktoś może w każdej chwili zechcieć huśtawkę na ziemi. W sierpniu jest duży ruch, bo trzeba przyprowadzić ludzkich uczniów.
  Lena otworzyła oczy i wstała. Znajdowały się w podobnej szklarni, jak ta na ziemi. Powoli udała się za anielicami, które były już przy wyjściu. W końcu, gdy opuściła to bajeczne miejsce i zobaczyła świat aniołów, zamieniła się w słup soli.