Scenariusz:


Stare czasy, piękne suknie i Rozalia która ma focha na Mateusza
Rozalia: *piękna dziewczyna siada na oknie i patrzy na zapadający mrok*
Mateusz: *podchodzi do niej* Rozalio, ma miła, co zrobić bym mógł byś gniewać się na mnie przestała?
R: Och, Mateuszu, me serce płacze ponieważ zdradziłeś mnie.
M: Wybacz mi, Rozalio!
R: Jak mogę ci wybaczyć po tym, co mi zrobiłeś? *skacze z okna i spada*
M: ROZALIO!!!!!!!!!
R: *trup*
M: *podbiega do jej ciała i płacze*
Lidia: *kładzie mu dłoń na ramieniu* Byłeś złym człowiekiem, Mateuszu, dlatego postanowiła odejść.
M: Cóż ja uczyniłem, Lidio, kwiecie świtu! Przeze mnie Rozalia, przepiękna królowa aniołów zginęła.
L: *wyciąga nóż* Pozwolę ci ulżyć twoim cierpieniom. *zabija go*
M: *zastyga z uśmiechem na ustach*
L: *wyciąga z włosów Rozalii tiarę i zabiera ją, tak samo wszystkie ozdoby Rozalii* Cóż, Rozalio. Chociaż dzieliłyśmy jedną krew, jako siostry, teraz to ja zostanę władczynią Tary.
Matka Rozalii i Lidii: *przybiega* Och, nie! Rozalio! Lidio, co się stało?
L: *chowa szybko nóż* Och, matko kochana! Mateusz zrzucił Rozalię z okna i sam spadł za nią! Oboje zginęli. *spuszcza głowę*
Matka: Lidio! *przytula ją* Jak dobrze żeś ty mi została, córko moja ukochana! Ten ciężar po stracie Rozalii jest ogromny, lecz me serce się raduje że jesteś ze mną. *odchodzi zawiadomić ojca*

Scena 2:
Matka: Mężu mój! Rozalia zginęła. Mateusz zepchnął ją z okna!
Ojciec: Och, nie! Rozalia! Nasza perła! Muszę policzyć się z tym łajdakiem! *wstaje*
Matka: Nie! Mateusz spadł za nią, oboje nie żyją.
Ojciec: Lidia... a co z Lidią? Czy nasza najstarsza córka ma się dobrze?
Matka: Tak, ukochany! Lidia, nasza córka przeżyła, z pewnością płacze teraz po stracie siostry!
Ojciec: Och, co za szczęście! Nasz kwiat, Lidia żyje! Ona zostanie władczynią Tary gdy my pożegnamy się z życiem!
Lidia: *przestaje podsłuchiwać i wyciąga nóż* W takim razie zostanę nią już niedługo. *chowa nóż i wchodzi do pokoju*
Ojciec: Lidio! Och, słyszałaś?
Lidia: Oczywiście że słyszałam! Jak mogłabym nie słyszeć że moja kochana siostrzyczka Rozalia pożegnała się z życiem!
Ojciec: Zawsze byłaś taką kochającą siostrą... *przytula Lidię*
Lidia: *wbija mu nóż w serce*
Ojciec: *osuwa się konający* Lidio, ja konam! *umiera*
Matka: Och, nie! Lidio, cóżeś zrobiła, córko moja?! Własnego ojca pozbawiłaś życia!
Lidia: Oczywiście, że tak. Tara będzie moja. I pozbawię życia także ciebie! *zabija ją*
Matka: *trup*
Lidia: *diaboliczny śmiech, zabiera ojcu i matce kosztowności* Nareszcie Tara należy do mnie! *patrzy na zamek*

Scena 3:
Do sali wchodzi wysoka, blada kobieta
Kobieta: Panie! Lidia pozbawiła życia matkę, ojca oraz Mateusza! Cóż zrobimy? Tara należy do niej!
Mężczyzna: *odwraca się do niej* Jesteś pewna, Matyldo? To bardzo poważne oskarżenia.
Kobieta: Oczywiście że jestem, panie! Jakież są twoje rozkazy?
Mężczyzna: Jam królem Matry, bliźniaczego zamku Tary. I rozkazuję żeby pozbawić Lidię życia.

Scena 4:
Krwawa rzeź.

Scena 5:
Lidia upada martwa u stóp króla Matry i happy end.